Աշխատանքներ

ՆԱՄԱԿ ԱՌ ԻՆՁ

Օրը պայծառ էր, երբ արթնացա: Կարծես՝ ամեն ինչ նորմալ էր: Երբեմն չգիտես, թե վաղվա օրն ինչ նոր անակնկալ կբերի և ինչպես կդիմավորի քեզ` չարությա՞մբ, բարությա՞մբ, թե՞ փորձություններով:

Տե՛ր իմ, ինչո՞ւ: Այդ հարցը տվել եմ չորս տարի շարունակ և պատասխանն ստացա նվերով` կյանքով, որը Սեր է, Երջանկություն, Հավատք ու Աստվածային շունչ, որով ջերմացնում ես մարդկանց հոգիները` շնորհակալ լինելով ամեն անշունչին ու շնչավորին: Լսելով մարդուն սարսափի մեջ գցող այդ դաժան բառը` քաղցկեղ, մի պահ խորը շունչ քաշեցի և ամբողջ մարմնովս սարսուռ անցավ. կարծես, կանգնած էի անդնդի և երկնքի միջև: Լսելով բժշկի եզրակացությունը՝ հասկացա, որ դեռ կա փրկություն, և միայն ինքս կարող եմ հաղթահարել այդ հիվանդությունը: Կամք` միակ հզոր ուժը, որ դժվար ու անելանելի իրավիճակներում կարող է մարդուն օգնել ու մխիթարել: ԿՅԱՆՔ և ՄԱՀ… Ես ընտրեցի կյանքը, քանի որ ունեի այն երջանկությունը, ում համար պետք է պայքարեի. որդիս` միակ հզոր ուժը, ով ապրեցրեց ինձ: Նայելով նրա աչքերին՝ հասկանում էի, որ նա ինձ հետ ապրում է այդ ցավն ամեն օր ու ամեն ժամ: Չէի կարող հանձնվել, չունեի դրա իրավունքը, որդիս ինձ հետ հավասար պայքարում էր և ժպիտով ասում` «կբուժվես»: Տե՛ր իմ, ինձ ուժ տվեցիր անցնել դժոխքի ճանապարհով, որ սիրեմ, սիրվեմ ու ապրեմ, նկատեմ ու տեսնեմ գեղեցիկը, լուսաբացը, մայրամուտը, օրը, արևը, լուսինը: Հաճախ մենք չենք նկատում մեզ տրված կյանքի բերկրանքը, այն ամենը, ինչը մեկ բառով կոչվում է երջանկություն… Կարծես, միշտ ուշանում ենք, շտապում, բողոքում, դժգոհում, չարանում, չենք տեսնում մարդկանց բարությունը՝ երբեմն դառնալով չար և անշնորհակալ: Ես անցա մի դժոխքի միջով, որն ինձ սովորեցրեց ուրիշ աչքերով տեսնել ու զգալ կյանքը, գնահատել ամեն ապրած օրն ու վայրկյանը, թողնելով անցյալն ու դժբախտությունը, ճակատագրի հեգնանքը` ապրել միայն այսօրվա օրով՝ չտեսնելով վաղվա օրը և հեռվում թողնելով անցյալը:

«ԱՄԵՆ ԻՆՉԻ ԱՎԱՐՏԸ նաև ՍԿԻԶԲ ՈՒՆԻ»… Երբ տեսնում ես, որ կան մարդիկ, որոնք տառապում են նույն հիվանդությամբ և այլևս հույս չունեն ապրելու, հասկանում ես, որ փրկված ես: Հիշում եմ վերջին քիմիաթերապիան, այլևս չէի կարողանում մոտենալ հիվանդանոցին, ուժերս սպառվել էին, հոգնել էի ու հուսահատվել: Բայց մի հզոր ուժ նորից ու նորից ինձ օգնում էր անընդհատ պայքարել: Նույնիսկ չէի կարողանում առանց շպարի ու նկարած դեմքի, կեղծամի նայել հայելու մեջ: Կորցրել էի ինձ… Երբ մարդիկ երազում էին բարեկեցիկ կյանքի մասին, ես միայն երազում էի կեղծամը հանելիս տեսնել մազերս, ժպտացող աչքերս, հարազատներիս դեմքերը, որոնց լարված ժպիտները ջանում էին ինձ հույս ներշնչել, և ամբողջ ժամանակ ես կրկնում էի` շուտով ամեն ինչ կվերջանա: Զարմանալի է, որ շատերը խորհուրդ են տալիս մոռանալ, չհիշել… Բայց ո՛չ: Երբ մարդ զրկվում է տեսողական, լսողական ունակությունից (այո դաժան է, երբ մարդ զրկվում է ինչ–որ օրգանից), դա ցավալի է, բայց քաղցկեղ ունեցող և նույնիսկ 85%-ով բուժված հիվանդների մեծամասնության աչքերում կա մի վախ, սարսափ, քանի որ հանկարծ օրերից մի օր այդ չարիքը կարող է վերադառնալ:

Նրանց, ովքեր իրենց մարմնում զգում են տարօրինակ փոփոխություն կամ ինչ–որ գոյացություն, խնդրում եմ, մի՛ հապաղեք, դիմե՛ք բժշկին, հետազոտվե՛ք, մի՛ զբաղվեք ինքնաբուժությամբ: Խոտաբույսերն ու հեքիմները ձեզ չեն կարող օգնել: Իհարկե, դեպքերն ինդիվիդուալ են, սա իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է: Տեսնելով ինձ՝ իմ կարծիքով, այսօր շատերը կդիմեն բժշկությանը, քանի որ վաղը կարող է շատ ուշ լինել…

ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ ԻՄ ԲՈԼՈՐ ԲԺԻՇԿՆԵՐԻՆ, ՈՎՔԵՐ ՄԵԾ ԴԵՐ ՈՒՆԵՑԱՆ ԻՄ ՆՈՐ ԿՅԱՆՔԻ ԵՎ ԲՈՒԺՄԱՆ ԸՆԹԱՑՔՈՒՄ: ՆՐԱՆՔ ՆԱԵՎ  ՀՈԳԵԲԱՆՆԵՐ ԵՆ, ՈՎՔԵՐ ԻՆՁ ՏՎԵՑԻՆ ՄԵԾ ՈՒԺ ՈՒ ՀՈՒՅՍ ՊԱՅՔԱՐԵԼՈՒ ԵՎ ՀԱՂԹԱՀԱՐԵԼՈՒ ԱՆՀԱՂԹԱՀԱՐԵԼԻՆ: ԻՄ ՀԱՐԳԱՐԺԱ՛Ն ԲԺԻՇԿՆԵՐ, ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ…